Interview Iet Wachter, in alle windstreken …

Iet Wachter, in alle windstreken ergens bij willen horen!

Iet wachter: geboren 1954 te Nieuw-Guinea.

Kind van: Frits Puijman (technicus) en Henke Weerts (boerendochter).

Getrouwd met Gerard Wachter.

Moeder van: Casper, Robert en Nadine.

Grootmoeder van Roan, zoon van Nadine.

Gewerkt: als verpleegkundige, ergotherapeut en reisleidster.

Actief in de kerk en kerkenraadslid geweest van 2010 tot 2017.

Favoriete gerecht: sambal goreng boontjes.

Favoriete muziek: heel veel muziek, van afwisseling, afhankelijk van tijd en plaats.

Gaat nooit de deur uit zonder: tas met portemonnee en telefoon.

Wil graag: buiten zijn, actief, iets ondernemen.

Verhuizing

Iet Wachter gaat verhuizen, de regio uit en verlaat daarom de gemeente waaraan zij zolang (1982) verbonden was. Het vermoeden had bij een ieder kunnen oprijzen, immers Gerard met pensioen, Iets periode als kerkenraadslid zat er op en ongeveer gelijkertijd werden ze grootouders van hun eerste kleinkind, een groot geluk. Iet wilde graag nog een keer verhuizen, naar buiten de Randstad, dat had voor Gerard niet gehoeven, hij woonde met plezier in Heemskerk, maar samen hebben ze besloten om naar het zuiden te verhuizen. Voor de kerk een mokerslag, want Iet is een actief lid van deze kerk en eigenlijk altijd in touw met zowel bestuursactiviteiten als hand- en spandiensten tijdens de kerkdiensten en andere bijeenkomsten. Zij kan moeilijk nee zeggen en kan ook niet goed stil zitten… Deze gevaarlijke combinatie van karaktertrekken is voor de kerk een zegen, voor haarzelf en haar man Gerard ook wel eens ongemakkelijk, om het maar zachtjes uit te drukken. Vanwege dit naderende afscheid voeren we dit gesprek, bij Iet thuis, waar Gerard geregeld het gesprek komt in- en uitwaaien.

Als ik haar huiskamer betreed zie ik direct op de schoorsteen een niet te missen foto prijken van vier generaties die de kijker tegemoet stralen, gemaakt door Gerard één dag na de geboorte van Roan, waar zo blij naar gekeken wordt op deze foto. Een kind dat zo duidelijk is opgenomen in een liefdevol geheel van mensen die bij elkaar horen… Iets moeder, Iet zelf, haar dochter en kleinzoon, een mooi geheel.

Voordat Iet grootmoeder werd was er al een plan naar het zuiden van Nederland te verhuizen om dichter bij haar moeder te kunnen wonen. Zij is een krasse vrouw van 95 jaar oud, die nog altijd op zichzelf woont. In het verleden heeft zij over zo ongeveer de hele wereld gewoond vanwege het werk van haar man, die lange tijd voor o.a. de Shell heeft gewerkt. Dat gaf het gezin veel avonturen, inkijkjes in verschillende culturen en de verschillende manieren van geloven. Dat vormt een mens, zeker als je dat als kind meemaakt.

Met Iet had ik afgesproken een open gesprek aan te gaan, wel had ik drie vragen om het gesprek wat structuur te geven, ik somde ze even op… Wat heeft ‘de kerk’ je gebracht, wat heeft het je gekost en wie van de gemeenteleden heeft het meeste indruk op je gemaakt? Gerard komt uit de keuken gelopen en mengt zich direct in het gesprek “Het heeft je altijd gegaan om ergens bij te horen, dat was het eerste wat je tegen mij zij toen we een gesprek over geloof hadden, je wilde ergens bij een geloofsgemeenschap horen!”

Gerard zelf gelooft niet, al komt hij wel uit een vrijzinnig gezin heeft hij verder niets met geloof en kerk: “… het zaait veel onrust overal.” Hij heeft wel wat met de mensen en met filosofie en komt daarom een paar keer per jaar mee met Iet. Iet en Gerard laten elkaar vrij in de beschouwingen hierover. Iet vindt het jammer dat ze het niet met elkaar kunnen delen, maar zij heeft het geaccepteerd. Gerard gaat een wagen vol grofvuil afvoeren en dan kunnen wij het gesprek beginnen…

Korte levensloop

Ik ben geboren op 14 februari 1954 in Sorong, een stad op de noordwestkust van het (toen nog) Nederlands Nieuw-Guinea, vanwege het werk van mijn vader die als technicus internationaal aan de slag wilde en ging. Ik heb weinig herinneringen aan deze periode, daar was ik echt te jong voor. Toen ik 5 jaar was verhuisden we naar Venezuela. Ik bezocht daar een internationale school die de Shell voor kinderen van de werknemers had gefaciliteerd. Eind 1961 zijn we weer naar Nederland gekomen en betrokken een huis in Etten-Leur. Mijn vader had moeite met de Nederlandse regeltjes-cultuur, en mijn beide ouders misten de warmte en de ruimte. In 1969 zijn we naar Zuid Afrika verhuisd, ik was toen 15 jaar. Mijn ouders hadden de belangen voor alle gezinsleden afgewogen en omdat ik al 15 jaar was werd mij de keus voorgelegd of ik wilde blijven of wilde meegaan naar Zuid Afrika. Ik wilde deel uit maken van het nieuwe avontuur van de familie en ging mee. In Zuid Afrika heb ik middelbare school afgemaakt, waarna de opleiding Verpleegkunde aan het toen al beroemde Groote Schuur Ziekenhuis in Kaapstad, waar professor Barnard in 1967 als eerste in de wereld een geslaagde harttransplantatie van mens op mens uitvoerde.

In welke sfeer ben je opgegroeid?

Mijn ouders waren mensen met een avontuurlijke leefstijl: Buiten, kamperen, altijd doenig. Qua opvoeding lieten ze ons vrij en stimuleerden ons onze eigen weg te zoeken. Op latere leeftijd bouwde mijn vader met mijn broer en een vriend een eigen zeiljacht. Daarmee zijn zij via de Caribische eilanden naar Nederland gezeild. Mijn moeder bleef tijdens deze reis in Zuid Afrika. Mijn moeder wilde haar kleinkinderen zien opgroeien en zo kwamen mijn ouders in 1993 terug naar Nederland.

Hoe was het om als blank meisje in het land van de Apartheid te leven?

Eerlijk gezegd merkte ik daar niet zo veel van. Ik was 15 jaar, de werelden van de zgn. ‘zwarte en witte bevolking’ waren zo gescheiden dat ik het nauwelijks gewaar werd. Ik zat op een witte school, sporten deden we op school. In het openbaarvervoer merkte ik het wel en vond ik het vreemd, maar de praktijk was dat we nauwelijks gebruik maakten van het openbaar vervoer. We hadden wel een zwarte vrouw die een ochtend per week bij ons kwam schoonmaken. Maar in mijn hele jeugd waren er kleurlingen geweest die hielpen in de huishouding. Ook in de landen waarin ik daarvoor gewoond heb waren de werelden erg gescheiden en was er sprake van culturen die naast elkaar leefden. Dat vind ik ook een beetje hypocriet aan het oordeel hebben over het regiem van destijds, blanken hebben tijdenlang overal op de wereld gedomineerd. Dat in Zuid Afrika apartheid bij wet geregeld was, is heel erg en niet goed te praten, maar de discriminatie vind je overal, ook nu nog in de 21e eeuw, zij het dat het vaak versluierd is.

Hoe is het in je werk en de liefde gegaan?

Na mijn diplomering wilde ik terug naar Europa, in Zwitserland kon je destijds goed geld verdienen en dus ging ik als verpleegkundige werken in een soort revalidatiecentrum. Daar maakte ik kennis met ergotherapie. Ik besloot ik de opleiding ergotherapie te gaan doen in Nederland. Tja en de liefde… Ik had wel wat vriendjes gehad maar ‘de ware” kwam ik tegen tijdens mijn opleiding bij een feestje bij mijn nicht thuis.

Terugkomende op je geloof en de kerk, wat bracht je naar de Remonstranten?

Gerard:”dat heb ik geregeld! Ik wist van het bestaan van een Remonstrantse kerk in Haarlem en maakte jou daarop attent!” Tja…dat is waar! Beide lachen, want Gerard vindt het allemaal aardige mensen, maar zoals gezegd bezoekt hij de kerk maar een paar keer per jaar.

Iet is destijds de kerk in Haarlem “vrij” ingestapt, voelde er direct een klik mee en is gebleven. Wat ik er zoek en vind zijn momenten van reflectie, maar ook een club fijne mensen. Ik voel me er thuis en vind het fijn er bij te horen. We geloven van alles in de wereld, de reclame, de krant, de….. waarom niet in God. Voor mij is geloof een zoeken naar waarheid, het geeft mij een basis voor vertrouwen, het maakt dat ik kan blijven openstaan voor nieuwe inzichten.

Wat wil je meegeven aan de gemeente leden:

Het besef dat iedereen fouten maakt en dat dat mag, leer ervan en probeer het een ander én jezelf niet aan te rekenen! Verder het besef dat je elke dag opnieuw beginnen mag en er dan weer het beste van mag maken !

Interview door Manon van’t Hof