IJSPRET

Mijn ouders vonden dat, als er ijs was, je alles uit je handen moest laten vallen
en er direct van profiteren! Het duurde immers nooit lang in Nederland. Dit
betekende ook dat wij kinderen moesten spijbelen, want schaatsen met de hele
familie, inclusief grootouders, was wel wat straf waard. Bovendien was er ook
de onuitgesproken ijdelheid dat wij als eersten krassen op het maagdelijke ijs
zouden zetten.
De eerste tochtjes waren altijd tussen de rietkragen van de Botshol of, toen we
een auto hadden, de Weerribben. Daarna probeerden we de sloten en smalle
kanalen. Soms belden mijn ouders bruggenwachters op om te vragen of er al
gereden kon worden. “Levensgevaarlijk” was het antwoord onveranderlijk-,
“gisteren is er hier nog iemand doorheen gegaan”.
We namen wel maatregelen: rugzakken met droge kleren mee, een stevige
stok om het ijs te testen en, met het ding onder je oksel, vlak achter elkaar te
rijden. Dat gaat lekker hard! Verder een lang, dik touw met een knoop of een
lus aan het einde om mensen uit het water te trekken.
Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat “er door zakken” reuze meevalt. Het water
is niet minder dan 0 graden en zelf ben je lekker warm. Heel belangrijk is om
een handdoek bij je te hebben, want je wilt geen droge kleren over je natte lijf
aantrekken.
Voor uitgeschreven tochten hadden we een superieure minachting. Daar is het
veel te vol en wie maalt er nou om zo’n suffe medaille, die je tegen de zomer
nog eens toegestuurd krijgt. Wij hadden waterkaarten bij ons en mijn ouders
hielden niet op hun kinderen de kerktorens van de verschillende dorpen in te
prenten. Twee torens: Abcoude.
Het leukste was met de trein naar het beginpunt te rijden, meestal in het
noordoosten, en dan met de wind in de rug zover mogelijk naar huis zien te
komen. De ideale plek was het NS-station Obdam, want daar loopt een sloot
langs het perron, die aansluit op het waternet in Noord Holland.
Nou ja, en het meest fantastische was natuurlijk de winter van 1963, ook
omdat ik toen mijn man heb leren kennen! Op een schaatstocht van Enkhuizen
naar Urk en terug…..

Julie Heyning